De reddende engel

(Kerstverhaal door Go Wammes) 

Het begon op kerstavond 2012. De familie, die uit alle hoeken gaten van het land trouw was komen opdraven, maakte er een vrolijke boel van. De fotoalbums kwamen weer van zolder en de familiegeschiedenis passeerde, net als ieder jaar, de revue. Intussen bouwden de kleinkinderen een feestje op de bovenverdieping. De keukenprinsessen troffen de voorbereidingen voor het kerstdiner. Het huis was gevuld met gelach, gehuil, gekrijs en andere vreugdevolle geluiden. Zelfs het geluid van vliegende sjoelbakschijven klonk van boven naar beneden.  

Het huis aan de Rubenslaan in Naarden was ook vervuld van licht. Maar het waren niet alleen de kerststerren en de lampen die een aanslag pleegden op de stroomvoorziening. Op zolder was een elektrische radiator aangesloten. In de elektrische oven wentelde de grote kalkoen zich al enkele uren in zijn bad van pruttelend spekvet, wijn en kruiderijen. Op de vier keramische kookplaten begonnen oma's kerstsoep, spruitjes, aardappelen en stoofpeertjes langzaam hun juiste culinaire consistentie te bereiken. Hun geuren prikkelden de saamhorigheid nog verder. Het kerstdiner kon bijna worden aangekondigd.

 En toen werd het nacht.

Edoch, het Japanse voorgerecht moest nog even worden opgewarmd. Toen de knop van de magnetron op “aan” ging, floepte in het huis in een fractie van een seconde alles “uit”. Stelt u zich voor, op kerstavond een hele familie plotseling in het stikdonker. Zenuwachtig gelach en gegiechel. Zo hoort een kerstavond te zijn werd er geroepen. Eerst flitsten de mobilschermpjes aan. Met die lichtjes vonden we al snel een zaklamp, kaarsen lucifers. Mijn echtgenote wist uit de oude kampeeruitrusting, opgeslagen in de nok van huis, nog een al heel lang niet meer gebruikte gaslamp op te vissen. En zo groeide er warempel weer voldoende licht in de duisternis. Onze zonen constateerden al gauw dat er in de meterkast geen stoppen van ons zelf waren doorgeslagen. Er moest iets mis zijn met het netwerk. Even bij de buren gekeken maar dar deed alles het nog. Dan maar het noodnummer van het elektriciteitsbedrijf gebeld. De ongelukkigen die daar op kerstavond dienst hadden waren heel adequaat en zeer klantgericht. Het was kennelijk niet de eerste keer dat ze met dit bijltje hakten. Na enige uitleg werd besloten dat er binnen een uur een servicemonteur op onze stoep zou staan. 

Intussen liet de familie zich niet uit het veld slaan. Het feest ging gewoon door in romantisch schemerlicht. Dit keer stonden er op de kersttafel echt brandende kaarsen. Dan toch maar beginnen met een koud voorgerecht. Gelukkig waren de meesten van ons al voorverwarmd met wijn en andere spiritualia. Helaas was oma's soep nog aan de lauwe kant maar ook dat mocht de pret niet drukken. Dit is een kerstavond die we nooit zullen vergeten was de algemene mening. Iemand begon te zingen : “De herdertjes aten bij nachte”. Toen de kalkoen onder applaus werd binnengedragen richtte de aandacht zich behalve op het dampende beest met het bruine korstje ook op het bescheiden autootje dat voor onze deur stopte. Gloria in exelcis deo, daar was de reddende engel. 

De servicemonteur verbrak het zegel, schroefde het deksel van de meter en zag direct dat de centrale zekering was doorgebrand. Gewoon een kwestie van overbelasting dus en veel te weinig amperes. Dit betekende dat de kosten voor rekening van het elektriciteitsbedrijf zouden komen. Dat luchtte op want dat scheelde toch al gauw € 160.--, de prijs van twee grote kalkoenen. De monteur plaatste een nieuwe zekering en gaf ons het advies om een zwaardere aan te vragen die dan gratis zou worden geplaatst. Helaas was het hem niet toegestaan dat bij deze gelegenheid op eigen houtje al te doen. En zo werd ook bij ons kerstavond 2011 uiteindelijk weer afgesloten zoals een kerstavond hoort te zijn: “In het volle licht”.