Mooie blauwe ogen.

 
Jaren geleden zat ik samen met mijn achtjarige zoon op een warme zomerzondag in de kerk. In de bank voor ons zat het vlaggeschip van ons dorp, de zwaarlijvige vrouw van de burgemeester in een dunne bloemetjesjurk. Omdat het zweterig weer was zat dit kledingstuk als het ware om haar heen geplakt. Maar het ergste van alles was dat,
toen ze na de preek opstond en met volle borst het credo mee zong, de jurk strak tussen haar bilspleet bleek te zitten.
 
Nu heb ik mijn ogen nooit in mijn zak gehad. En ook deze keer kon ik ze niet van het tafereel afhouden. Ik merkte dat dit beeld ook de aandacht van de andere kerkgangers begon te trekken. Mijn vingers jeukten om "het geval" op te lossen. En..........dat kon ik tenslotte ook niet laten.Voorzichtig pakte ik de jurk op twee plaatsen tussen duim- en wijsvingers, gaf een korte ruk in de breedte en warempel.........hij floepte eruit. Helaas trof in dezelfde seconde mevrouws elleboog mijn linkeroog. Met dat eerste blauwe oog heb ik wekenlang rondgelopen. De ware reden hoefde ik niet meer op te biechtten.
Iedereen kende het verhaal. Door de jongens op de school waar ik les gaf, werd ik geeerd als een zeeheld.
 
Twee maanden later troffen we exact dezelfde situatie aan. Voor de veiligheid was ik wat naar links geschoven zodat mijn zoontje nu achter haar zat. Maar......zo vader zo zoon. Midden onder het gezang liet ook hij de jurk op zijn plaats floepen . Daarvan schrok ik uiteraard hevig. Want dat wilde die mevrouw helemaal niet. Daarom duwde ik de jurk met een flitsende beweging van mijn vlakke hand weer tussen de spleet. 
Vele weken daarna was mijn andere oog nog stralend blauw.
 
Knipoog,
Go