Niets gezien 

Je hebt van die mensen die ongelooflijk saaie verhalen kunnen schrijven. Dat zijn verhalen die waar zijn. Een verhaal wordt pas leuk als de verteller creatief met de waarheid kan omgaan. Dus als hij begint te liegen. Echte creativiteit eist die speelruimte op. Een goede schrijver of verhalenverteller moet daarom zonder blikken of blozen kunnen liegen alsof het gedrukt staat.

Zo was er ooit in een klein dorp een verteller bij wie de dorpelingen ’s avonds op het bankje in de hoofdstraat aan zijn lippen hingen. Eens vertelde hij het volgende verhaal. 

“Toen ik gisteravond in het park liep zag ik in de vijver een krokodil met een bek zo groot dat er tien kinderen tegelijk in konden. Even verder lag in het gras een zilveren zeemeermin die mij wenkte met haar staart. Toen ik ever verder om een bochtje kwam stond daar plotseling een witte olifant met een gouden slurf.” 

De avond daarna liep de verteller, op weg naar zijn bankje in het dorp, weer door het park en zag tot zijn verbazing in de vijver een krokodil met een heel grote bek. Even verderop lag een zilverwitte zeemeermin die hem wenkte met haar staart. Ever verder om een bocht stond plotseling een witte olifant met een gouden slurf. 

Toen de man een poosje later geheel ontdaan op het bankje ging zitten vroegen de dorpelingen wat hij nu weer in het park was tegengekomen. De verteller antwoordde:“Och, lieve mensen, vanavond niets gezien”. 

De waarheid ontnam hem iedere inspiratie.

Go