EERSTE FIETS

Op 11 april 1948 werd ik zes jaar. Mijn vader, die om zeven uur op zijn werk moest zijn maakte me al om zes uur wakker. Want mijn verjaardagscadeau was voor hem net zo spannend als voor mij. Hij wilde persoonlijk zien wat voor grote ogen ik zou opzetten bij het aanschouwen van wat er beneden in de kamer stond. In onze streepjes-pyama’s daalden we de trap af. Nog voor ik de kamerdeur had opengemaakt begonnen vader en moeder “lang zal hij leven” te zingen. En daar, midden in de woonkamer stond mijn nieuwe vriend. Ik kon mijn ogen niet geloven. Niermand van de buurjongens had op die leeftijd al zo’n vriend. En ik kon me werkelijk niet voorstellen dat de felrode tweewieler, die tegen het potkacheltje leunde, een cadeau voor mij was.

Vader en moeder moesten me er van overtuigen dat ik nu een fiets had. Ik kon het haast niet geloven want mijn moeder moest ieder dubbeltje driemaal omdraaien voor ze het kon uitgeven .Vader vertelde me vol trots dat hij het fietsje tweedehands had gekocht en op zolder stiekem uren had gewerkt aan de renovatie. Dat had hij grondig gedaan. De fel rode signaalkleur glansde als een opgepoetste tomaat.

Vader ging mee naar de straat waar hij probeerde mij ’s ochtends om kwart over zes de eerste fietsles te geven. Het eerste wat hij moest uitleggen was dat de fiets een zogenaamde doortrapper was. Er waren dus geen remmen. Als je wilde stoppen kon je de trapper niet zomaar stilhouden. De draaiende beweging ging gewoon door en ik moest leren mezelf een soort contra trapbeweging eigen te maken. Daardoor, en evenzeer door een flinke portie faalangst en nog niet goed ontwikkelde motoriek,mislukte mijn eerste rijles jammerlijk. Er zouden meerdere lessen nodig zijn alvorens ik alleen op stap zou kunnen.Ik zag de teleurstelling in vaders ogen toen hijzelf geroutineerd op zijn vaderfiets sprong en naar zijn werk spurtte. Later op de dag stond ik met mijn rode doortrapper aan mijn hand trots de ogen van mijn buurjongens uit te steken. “Zie je je dat jongens”, schreewden ze, “er zit niet eens een rem op, het is een doortapper”. Beteuterd ging ik weer naar binnen.

Achterop de vaderfiets, met mijn voeten op de uitgeklapte stepjes, had ik met mijn ouders en jongere broertje al vele zondagmiddagen rondgetoerd. De dreven van Culemborg, de Lekdijk, de pont over de Lek waren me dus niet onbekend. Het werd me al gauw duidelijk dat een belangrijke reden van het gulle verjaarsadeau mijn toenemende gewicht was geweest. Vanaf 11 april 1948 was ik dan ook verbannen van vaders bagagedrager met gruggesteun. Mijn broertje verhuisde op onze zondagse tochten van mijn moeders fiets naar die van vader vader. En op mijn felrode doortrapper fietste ik met mijn korte beentjes voor hen uit. Dat verliep niet altijd zonder problemen. De eerste zondag gebeurden er meteen enkele grote ongelukken. Omdat ik nog niet goed wist hoe af te remmen reed ik nog voor we onze straat uit waren een oude mevrouw tussen de benen. Samen buitelden we over straat. Later op de dag, toen ik op een rustige landweg wilde later zien hoe hard ik al kon, fietste ik pardoes een halfdroge wegsloot in. Mijn vader moest mijn hoofd uit de modder trekken. Aan het eind van de tocht reed ik tegen de achterpoten van een paard die me een geweldige hengst gaf. Als ge volg daarvan kon enkele weken niet fietsen vanwege geneusde ribben.

Twee jaar later kreeg ik mijn tweede fiets, de kleine doortrapper ging naar mijn broertje die er veel rapper mee was dan ik. Weer twee jaar later ging hij naar mijn zusje. Het opstappen met een aanloopje, met reeds draaiende pedalen, had ze van ons afgekeken.

Sindsdien heb ik mijn hele leven van fietsen gehouden. Op de pelgrimstocht van 2000 km die ik acht jaar geleden naar Roemenie heb gemaakt met mijn tentje achterop, een rondrit door Polen en de tocht naar zuid-Frankrijk, en een rondrit door Hongarije, ben ik nog steeds geweldig trots. Ik wil altijd nog een keer een toch rond de Noordzee maken, Via Denemarken, Zweden, Noorwegen Shetlandeilanden, Schotland en Engeland weer naar huis. Is er een aardige mevrouw die met me mee wil ? Het moet wel iemand zijn die net als ik flink kan doortrappen.

Go.