F a r i t 

1. Farit 

Liefde tussen twee mensen wordt gedragen op golven van geluk. Totdat geluk te lang duurt. Of totdat er een storm komt die krachtiger is dan het sterkste schip. Toen Farit’s levensgeluk in de diepste golf ten onder ging liep hij in de avondschemering weg bij Bart. 

De hemel op aarde was stukje voor stukje afgebrokkeld. Hun tijd van samenzijn was lang genoeg geweest voor een lange reeks hoogtepunten. Nu moest hij machteloos toezien hoe Bart weggleed uit zijn leven. Hevig ontdaan was hij geweest toen zijn tederheid voor de eerste keer werd beantwoord met irritatie. En daar bleef het niet bij. Bart reageerde steeds vaker afwijzend. Zijn vriend werd stiller en in zichzelf gekeerd. Totdat zijn ontoegankelijkheid hun verhouding tenslotte ondraaglijk maakte. Radeloos voelde Farit de grootste liefde uit zijn leven tussen zijn vingers weglopen als zand uit de Marokkaanse woestijn. Vertwijfeld probeerderde hij de negatieve spiraal te stoppen. Deze avond kwam hij te onverwacht thuis. In de schemering zag hij twee gestalten onder de lindeboom. De boom die van hem en Bart was omdat ze elkaar daar zo vaak zo na waren geweest. Hij herkende de lust waarmee Bart hun vriend Pieter omhelsde. Radeloos van verdriet rende hij naar het bos. 

De maanloze nacht had hem langzaam opgenomen. Hoog boven hem stond nog de poolster die hij samen met moeder ontdekt had. Een klein lichtpuntje van hoop. En toch, naarmate hij dieper het bos in liep, stortte zijn wereld in. Tevergeefs probeerde hij de gedachte te verdringen aan het duivelse dilemma waar hij vijf jaar geleden voor had gestaan. Zijn islamitische familie dwong hem een keuze te maken.Vanaf het moment dat hij koos voor een leven met Bart had zijn vader de deur van hun huis achter hem dicht gedaan en nooit meer geopend. 

Toen de eerste zonnestralen door de bomen braken zag hij het meer. En zijn gedachten waren bij de vrouw die hem bij zijn vertrek met donkere ogen vol liefde had nagekeken. De vrouw die geen andere keus had dan zich neer te leggen bij het besluit van haar man. Het was alsof Farit die nacht al het verdriet dat zijn moeder de afgelopen jaren moest hebben gevoeld op zijn schouders nam.  

De gedachte drong zich aan hem op dat zijn verliefdheid voor Bart voelde als de geborgenheid die hij als kind bij zijn moeder wist. Verliefdheid en nestwarme zijn zozeer verwant. Daarom trouwen jongens toch met hun moeder? Zijn liefde voor Bart was zijn liefde voor haar. Was Bart was zijn moeder geweest? De last op zijn schouders voelde zwaarder en zwaarder. 

Hij zocht houvast aan het lichtpunt van die nacht, de Poolster. Maar die was niet zichtbaar meer. Beladen met schuldgevoel liep hij naar de rand van het meer en keek naar het water. Zijn schaduw verspreidde zich op het oppervlak. In de kabbelende golfjes zag hij duidelijk haar bedroefd gezicht. In het verlangen haar te troosten liep hij naar haar toe. Maar hoe ver hij het meer ook inliep, haar gezicht kwam niet naderbij. Dat gebeurde pas toen het water aan zijn lippen stond en hij zijn ogen sloot. Hij sloeg zijn armen om haar heen en voelde zich opgaan in haar beeld. Toen hij geheel omsloten was door het water bad hij zijn laatste gebed: “Moeder, laat me opnieuw geboren worden”.  

2. Anya 

Veel mannen in witte djellaba’s hadden in bijna ongemerkt voorbijgaan met verre donkere ogen haar belangstelling gevraagd. Maar Achmed had zijn rivalen getrotseerd met de bezetenheid waarmee de woestijnleeuw zijn prooi beschermt. Anya was gelukkig geweest toen haar vader en zijn beste vriend de bruidsschat beklonken met dampende muntthee. Een heerlijk gevoel van geborgenheid maakte zich van haar meester tijdens de voorbereiding op het lange bruiloftsfeest. Daarna nam Achmed bezit van haar met de tederheid die zij kende uit het hooglied van haar geloof. Trots had zij na hun eerste huwelijksnacht het bebloede laken getoond als bewijs van maagdelijkheid. Met hartstocht en vertrouwen onderwierp zij zich aan haar echtgenoot. Achmed stond als een tent over haar heen. Zij koesterden zich in het evenwicht van hun wereld. En zij waren gelukkig.

 De tijd waarin Achmed en Anya versmolten leidde onvermijdelijk tot hun eerste kind. Vol overgave lag Anya op het bed, omgeven door de ervaren vrouwen die biddend haar weeën begeleidden. Na het breken van het vruchtwater perste zij met de triomfantelijke schreeuw van een wild moederdier het nieuwe leven uit haar schoot. Achmed was zo trots dat hij er op stond dat de jongen gedeeltelijk zijn naam zou dragen.: “Farit Achmed ”. 

Drie jaar na het huwelijksfeest bracht de vader het evenwicht van zijn gezin aan het wankelen. Anya volgde vanzelfsprekend haar man toen hij besloot te emigreren. Hun witte plekje in het straatbeeld van Casablanca.werd verruild voor een Nederlands rijtjeshuis. Hun dochter Fatima werd zonder gebeden geboren in een steriele kraamkamer van het ziekhuis in de grote stad. Anders dan bij de Nederlandse moeders was de vader in haar moeilijkste uren niet aan haar zijde. Haar gevoel van leegte werd gevuld met de zekerheden van koude welvaart. Toch accepteerde zij haar nieuwe wereld met gelatenheid en een niet aflatende overgave aan Achmed. 

Al het gevoel dat Anya niet kwijt kon aan het vreemde land gaf ze aan haar kinderen. De zoon had als stamhouder een streepje voor. Anya wist dat Achmed hoge verwachtingen had van Farit. Haar ouders hadden haar echtgenoot bekritiseerd over zijn vertrek naar een ver land. De talentvolle Farit moest het pronkjuweel worden waarmee Achmed aan de familie in Marokko het gelijk van zijn emigratie kon bewijzen. En zichzelf wegcijferend deed Anya haar best om de jongen in de hiërarchie van het gezin de tweede plaats te geven en hem voor te bereiden op zijn toekomstige rol als stamhouder. Maar Farit verdronk in de overmatige liefde van zijn ouders. 

Farit en Bart waren als kinderen al onafscheidelijk. Tijdens Farit’s pubertijdsjaren zag Anya als eerste de, in haar ogen, tegennatuurlijke genegenheid die de jongens voor elkaar koesterden. Het moment waarop Anya Farit en Bart betrapte bracht een omwenteling in haar leven teweeg Dit voorval veranderde haar gevoel van veilige geborgenheid in de tomeloze angst. voor de onvermijdelijke gigantische reactie die ooit van Achmed zou komen. Denken, lezen en praten over seksualiteit waren taboe. De grote zonde die zij zo onverwacht had gezien kwam terug in koortsachtige nachtmerries die ze niet kon wegduwen.. Ze kon haar zoon slechts berispen door hem haar betraande ogen te tonen. Het zichtbaar groeien van de jongensliefde joeg de paniek in haar lichaam tot ongekende hoogten. Maar ze zag steeds duidelijker in dat haar zoon niet geroepen was om nageslacht te verwekken. Anya hield van haar stille jongen. En ze hoopte dat Achmed zijn aard niet zou zien. 

Tijdens een van haar slapeloze nachten sloop ze naar zijn zolderkamer. Daar stond Farit voor het dakraam, starend in de zwarte nacht. Zwijgend stond ze lang naast hem met zijn hand in de hare. Ze ontdekten samen de poolster, het enige lichtpunt aan een verder sterrenloze hemel. 

Toen Farit achttien jaar oud werd begreep Anya dat zij het grote geheim niet meer alleen hoefde te dragen. Want weeklagend, met zijn hoofd naar Mekka, verstootte Achmed zijn zoon. Anya schikte zich geluidloos in haar lot. Zij wist dat alleen Farit zou kunnen beseffen dat haar tranen het grote meer in het bos zouden kunnen vullen..

Go