Mijndert en Rosa 

De pijn liet zich vooral voelen tijdens de vakanties. Emma's slopende ziekte en uiteindelijke heengaan had Mijndert op slag allergisch gemaakt voor alles wat naar feest rook. Uitbundige vrolijkheid van medereizigers liet de vlammende wond in zijn ziel fel branden. Midden onder een diner dansant ontvluchtte hij het deinende gezelschap en liep naar de rand van het meer waar boten lagen. Trekkend aan de roeispanen verwijderde hij zich woest van het feestgedruis tot hij aan de overzijde van het water was. Daar kon hij ongezien vrij dobberend het verdriet krachteloos van zich laten afglijden. Tot een opkomende wind zich over hem ontfermde en de roeiboot in het holst van de nacht weer zachtjes naar het hotel duwde. 

De dagen in huize Avondrood begonnen met het trage opstaan. In pyjama en op sloffen bakte Mijndert gewoontegetrouw zijn spiegeleitje. Mistroostig keek hij naar het baksel in de koekenpan. De eenzaamheid van het ei drukte hem iedere dag opnieuw op de werkelijkheid. Toch bleef hij zich volhardend vastklampen aan deze vijftigjarige ontbijttraditie. In de recreatiezaal legde hij daarna plichtmatig zijn biljartje. Aan de bridgetafel had Mijndert geen vast maatje meer en moest alsmaar wisselen van partner en systeem. Onder leiding van een vreugdeloze weduwe zong hij in het koor oubollige evergreens. Nee, hoewel het leven in dit huis gelijkvloers was, voelde het aan als schuurpapier. 

Mijndert droomde dat hij slaande ruzie had met zijn heel zijn huishouden. Het keukenbestek vloog in het rond en schreeuwde dat hij weer moest aanmonsteren op de Aleida 3, het binnenvaartschip waarop het zijn hele leven had gevaren. De koekenpan sloeg hem op zijn hoofd en riep dat er meer eieren nodig waren. De muren kwamen op hem hem af en maakten de kamer verstikkend klein. Het was alsof heel zijn appartement protesteerde tegen de eenzaamheid zijn van de bewoner. Mijndert zuchtte zwaar en hapte wild naar lucht. 

Als de nood het hoogst is is de redding nabij. Reeds de volgende dag verscheen plots een nieuwe mevrouw die het lege appartement aan de overzijde van de gang ging bezetten. Vanwege een fier vooruitgestoken uitschuiftafel had haar rijzige gestalte iets weg van een zeilschip in de wind. De vastberadenheid waarmee ze haar rollator hanteerde verried dat ze het leven nog steeds bij zijn lurven wilde grijpen. Terwijl de verhuizers de meubels binnen brachten monteerden zij een bordje naast de deur waarop in stevige letters was vermeld: “Rosa Slier”. Dezelfde avond werd er bij Rosa aangebeld. Toen ze opendeed overhandigde een bezorger haar een bos rode rozen. Op het kaartje stond:

“Beste Rosa Slier,

Welkom op de gang alhier.

Ik wens je veel plezier.

Mijndert Koetsier.”

(overbuurman) 

Rosa had zich geen spannender welkom kunnen voorstellen en belde de volgende ochtend direct aan om Mijndert te bedanken. “Wat een prachtige man!”dacht zij toen hij in zijn volle lengte en met een brede glimlach voor haar stond. En eer de week voorbij was hadden de twee onder het genot van koffie met taartjes al heel wat levensverhalen uitgewisseld. De gouden handjes van Mijndert kwamen uitstekend van pas want er waren in Rosa's huis nog veel kleine klusjes op te knappen.

”Wil je het trapje alsjeblieft stevig vasthouden Rosa” vroeg Mijndert terwijl hij een plafonnière monteerde. “Ja Mijndert, ik ben tot vasthouden bereid” sprak Rosa dubbelzinnig. ““ Bedoel je wat ik hoop dat je bedoelt?”, vroeg Mijndert . Meteen klemde hij een schroef tussen zijn tanden.“ Hoe bedoel je?”, vroeg Rosa, die deed alsof ze er niets van snapte. 

Die nacht gebeurde er iets bijzonders. Voor het eerst sinds lange tijd had Mijndert weer een erotische droom. Het was niet Rosa die zijn rechtstanderigheid veroorzaakte maar het veel slankere lichaam van de directrice van Avondrood. Mijndert's schuldgevoel speelde onmiddellijk op. Het voelde alsof hij was vreemdgegaan. Het meest verbaasd was hij over zijn erectie. Sinds hij met zijn prostaatklachten naar de uroloog was geweest, was ook de potentie een nogal hardnekkig probleem geworden. Hij haalde zijn schouders op. “Een zwaluw maakt nog geen lente”, dacht hij. Maar de volgende ochtend werd Mijndert ook nog eens wakker met een heusche ochtendwortel. Hij wilde geen seconde verliezen, nam nam een veerkrachtige sprong uit bed en begaf zich naar de spiegel. Daar bewonderde hij trots de onmiskenbaar aanwezige hardheid. Als een bodybuilder showde hij zijn spierballen, links en rechts. Zijn huishouden keek over zijn schouders tevreden mee. Ja warempel, daar kon hij nog altijd mee voor de dag komen. Er leek een mooie toekomst te gloren. 

Het leven kent allerlei geluksvogels. Zo zijn er mensen die aan de lopende band ontvlambaar zijn. Ook Rosa Slier was iemand die kon bogen op een geschiedenis met veel amoureuze avonturen. Ze was zich altijd zeer bewust geweest van haar aantrekkelijkheid. Jarenlang had ze mannen het hoofd op hol gebracht. Dat ze twee maal een een nieuwe echtgenoot eeuwige trouw had beloofd, was voor haar geen beletsel geweest om ook met haar directeuren op zakenreizen soepel het bed te delen. Toen Rosa haar naambordje naast de deur bevestigde had ze er bij kunnen zetten: “Topsecretaresse”. Dat had ze maar achterwege gelaten want de ouderdom bracht inmiddels ook voor haar seksuele ongemakken met zich mee. “Tsja mevrouw Slier”, had de seksuologe gezegd, “volgens mij bent u bekend met een beperkte vorm van vaginisme, beter bekend als “Droge poes”. Gelukkig is daar een tamelijk eenvoudige oplossing voor. Ik zal een recept uitschrijven voor glijmiddel. Hoeveel wilt u er van?”, vroeg zij met een knipoog. ”Een vingerhoed of een emmer vol ?”. 

Terwijl Mijndert nog steeds zo trots als een aap voor de spiegel stond kreeg hij een ingeving en trok de stoute schoenen aan. Rosa doezelde nog wat na toen de telefoon haar definitief wakker maakte. Zij was in de loop van de week voor de zoveelste keer in haar leven ontvlamd en had een nacht vol verlangen achter de rug. Ze hoorde krachtige stem van Mijndert. “Rosa, ik heb een ondeugend ideetje” sprak haar overbuurman. “Zou je prettig vinden om een beschuitje bij me te komen eten?. Ik heb al een tafel voor twee gedekt. Wat denk je er van?” “Ik ben al onderweg” riep Rosa. Ze schoot haar ochtendjas aan, vergat haar bustenhouder en rollator en zeilde naar Mijnderts deur die al op een kier stond.

De spiegeleitjes op de sneetjes brood leken naar hen te knipogen. “Eet smakelijk lieverd” zei Mijndert terwijl hij de thee inschonk. Ze toostten met vers geperst sinaasappelsap en zeiden beiden tegelijk: “Op ons”! Op dat moment was het of in Rosa's buik de sluizen weer open gingen. Ze stond op, liep naar de stoel van Mijndert.Terwijl ze achter hem stond sloeg ze haar armen om hem heen en klemde zijn verweerde hoofd tussen haar rimpelborsten. “Oh Mijndert, lieve Mijndert”, ik wil je, ik wil je ik wi lje........” 

Go